Opgave gericht organiseren

Heb jij ambities?

Ja. Ik ben ambitie eigenaar.

Kwamen die in een opwelling bij je binnen? Haal je die uit een catalogus?

Nee, die heb ik toebedeeld gekregen.

Dan zijn het toch niet jouw ambities?

Nee. Het zijn de ambities van anderen.

Van wie dan?

Van mensen die ambities hebben. Die kun je kiezen. Eens in de vier jaar.

Ik snap er niks van.

Ik leg het je uit. De wereld zit vol ambitielozen. Die lummelen een beetje rond. Weten verder ook niet precies wat ze op aarde doen. Als de zon schijnt en ze af en toe een biertje kunnen pakken dan vinden ze het wel prima.

En daar hebben we niets aan?

Wij niet. Zij zelf wel. Ze hebben een bruin leven. Een keer in de vier jaar stemmen ze op mensen die wel ambities hebben en dan kunnen ze weer vier jaar op het terras gaan zitten. Die anderen zijn de pineut. Die hebben ambities. Die zijn gekozen door de ambitielozen en moeten aan het werk om hun ambities waar te maken.

Maar hoe komen ze dan aan die ambities? Waar halen ze die vandaan?

Die komen gewoon bij hun op. Ze lopen rond. Zien iets waarvan ze denken 'dit kan beter' en dan vertalen ze dat in een ambitie.

Is het zo eenvoudig?

In feite wel. Maar het gaat niet zozeer om een ambitie hebben. Het gaat er meer om hoe die ambitie wordt gerealiseerd.

Hoe doen ze dat dan?

Met Opgave Gericht Organiseren. Daarvoor zoeken ze ambitie eigenaren. Mensen zoals ik.

Maar hoe pak je dat dan aan?

Ik verzin concrete manieren om die ambities vorm te geven. Ik zet de ambitie om in een opgave.

O, en dan ga je met die opgave aan de slag?

Nee, ik vertaal de opgave in opdrachten.

En dan ga je die uitvoeren?

Nee, daar zoek ik anderen voor.

Maar nu snap ik er niks meer van. Dan is de ambitie al twee keer doorgestuurd. Gebeurt er nog iets concreets?

Ja, daarna stellen we een driehoek samen.

Een driehoek?

Ja, een bestuurlijk opdrachtgever, een ambtelijk opdrachtgever en een behandelend ambtenaar.

En dan is die bestuurlijk opdrachtgever dus eigenlijk de ambitie eigenaar?

Nee, dat ben ik. Die heb ik van hem doorgekregen. "Hier heb je een ambitie, Henk. Kijk eens of je er wat mee kunt?"

Maar dan kan die bestuurlijk opdrachtgever die opdracht toch zelf uitvoeren? Het is zijn ambitie.

Nee, het is de gezamenlijke ambitie van het college van gedeputeerde staten. Dat is een groepje gekozen ambitieuzen die hun ambities hebben vastgelegd in een coalitieakkoord. Daar ging een gevecht aan vooraf waarbij sommigen hun ambities al gedeeltelijk hebben moeten inleveren. Dit alles voor het hogere doel. Gemeenschappelijk draagvlak. De uitkomst is meestal een gewogen gemiddelde. Dat is dat coalitieakkoord. Niet de alomvattende oplossing voor alle maatschappelijke problemen. Maar bij gebrek aan betere tot op heden wel de beste. Op een Poetin zitten we hier niet te wachten.

Maar dat is ook lullig. Dan heb je ambities, zit je eindelijk op de plek waar je wezen wilt en dan heb je voor de start al een deel van je ambities moeten inleveren?

Dat kan gebeuren. Dat is onderdeel van het politieke spel. Bij de coalitieonderhandelingen is het geven en nemen. Er gaat meestal wat tijd overheen voordat iedereen zijn verlies accepteert maar daarna komt de whisky op tafel. "Niet meer zeuren. Dit zijn onze ambities. Zo hebben we het afgesproken en hier gaan we de komende vier jaar mee aan de slag."

Maar dan moet je ook aan de slag met ambities die niet volledig de jouwe zijn?

Ook dat kan gebeuren. Maar je conformeert je aan het coalitieakkoord dus dat mag je niet hardop zeggen. De ambities in het coalitieakkoord zijn de ambities van alle collegeleden. Ze spreken met één mond. Dus dan is het goed mogelijk dat je iets zit te verdedigen waarvan je denkt "waarom heb ik hier in godsnaam mee ingestemd?" Dat is een beetje het lot van mensen met ambities. Maar veel belangrijker. En dat is waar het ze om gaat. Vanuit het college kunnen ze nu hun eigen ambities gaan waarmaken. Althans, het deel dat daar na de coalitieonderhandelingen nog van over is. En dat is niet eenvoudig. Ook dat is weer geven, nemen en polderen. Waarom denk je dat er zoveel terraszitters zijn?

Nou, dat is allemaal nog best ingewikkeld. Is er een schematisch overzicht? Een klein kladblaadje waarop ik even snel kan teruglezen hoe het werkt?

Natuurlijk niet. Je denkt te makkelijk. Het is een ongoing proces. Met een grote variëteit aan stakeholders. Dat is allemaal niet op één A-viertje vast te leggen. Er is een coalitieakkoord, daarin staan de ambities, die worden vertaald in opgaven, die worden uitgesplitst in opdrachten, daar zoeken we opdrachtgevers bij. En een driehoek. Ik hoor ook over P-managers. En toeleveraars. En dan heb ik het alleen nog maar even simpel samengevat.

Maar dan is het geen driehoek. Dan is het een vierhoek. Misschien wel een vijfhoek?

Ja, hallo. Ik ben geen procesdeskundige. Ik ben er zelf ook nog niet helemaal uit of mijn verhaal klopt maar ik probeer je een beetje een beeld te schetsen. Is het je nu duidelijk?

Niet echt. Maar ik zie dat het alweer twee uur is. Ik moet er nu echt vandoor want ik heb met mijn vrouw afgesproken dat we om half drie op het terras zouden gaan zitten.

Verdomme, weer zo'n terraszitter. Je spant je tot het uiterste in om hem duidelijk te maken hoe het procedureel allemaal geregeld wordt maar het interesseert hem geen ene reet. Als meneer maar op het terras kan zitten...